Afgelopen vrijdag was het weer raak. Het jaarlijkse uitje waar wij allen zo naar uitkijken is weer begonnen. Het hoogtepunt van het jaar! De climax van het tafeljaar, en niet te vergeten, de grootste kostenpost dus absoluut een activiteit waar je bij wilt zijn!
Al zittend bij ons gezellige Voorhuys druppelen de tafelaars een voor een binnen. Iedereen, behalve ons bestuur is uiteindelijk aanwezig (op een enkele afmelding na, natuurlijk). Zo rond 13:45 wordt er op de WhatsApp (wat modern!!) een lokatie ontvangen van ons aller voorzitter Frank, en de reis wordt aangevangen. Er zijn wat versnaperingstasjes voor de verscheidene auto’s zodat niemand met honger of dorst aan hoeft te komen in Den Helder. Moet ik wel zeggen dat zo rond de ring Sneek de autodrop mijn oren uit komt, maar goed. Gezelligheid ten top in de auto en genieten van het nazomerend laagstaand zonnetje. Korte sanitaire stops daargelaten komen we aan bij de grote veerboot welke ons naar het eiland zal brengen.
Op de boot zijn de verwachtingen natuurlijk al hoog opgelopen, over waar we slapen, wat we gaan doen, wat we gaan eten, enz. Na de benodigde 20 minuten die de boot er over doet, zetten we voet op het eerste eiland vanaf Den Helder gezien. Texel. Wat een kale bedoening op zo’n eiland, maar ze hebben dan ook een flinke bak wind gehad het weekend ervoor. De afgewaaide dakpannen en beschadigde tuinhuisjes zijn nog zichtbaar. Het begint nu toch bijna een wedstrijd te worden, want er blijken ook nog eens meerdere routes naar ons onderkomen te vinden. Wij, met een ervaren navigator uit de rally sport achter het stuur komen in ieder geval zeker niet als eerste aan, maar dat zullen we niet meer tegen hem gebruiken.
Bij de lokatie aangekomen blijkt het om een verbouwde boerderij te gaan, waar een keuken, eetzaal, woonkamer en heel veel slaapkamers in zitten. Stapelbedden is waar we van houden, dus dat wordt genieten! Na de ontvangt door het klaarstaande bestuur en een biertje in de ondergaande zon EN het doornemen van wat huisregels mogen we allen een bedje gaan opmaken en ons daarna in de woonkamer vervoegen voor waar de tafel groot in is, ouwehoeren met elkaar om van ieder weer lekker op de hoogte te zijn. Persoonlijke interesse in je medetafelaars in natuurlijk een must.
Zo rond 18:00 verschijnt er een lief blond jongetje, wat zichzelf voorstelt als …. geen idee, maar hij komt het ‘Ik Hou Van Holland’ met ons spelen. Bij deze is de aardige jongeman dus meteen Linda gedoopt. Deze prachtige naam heeft hij dan ook het hele weekend gehouden. Zijn pech was het wel dat hij ook verantwoordelijk was voor een groot gedeelte van het zaterdagprogramma. Maar goed, daar leek hij aardig tegen te kunnen….
Na deze keiharde battle tussen de verschillende teams, is er een winnaar geweest. Persoonlijk ben ik dit in het heetst van de strijd vergeten. Kan best zijn dat ikzelf heb gewonnen, maar dat laat ik even in het midden… Als afsluiting van dit Hollands feest spel krijgen we een overheerlijk, zelf ingekocht en opgewarmd stampottenbuffet voorgeschoteld. De dampende zuurkool, geurende bloemkool en overheerlijke ouderwetse (doch nieuw gemaakte) wortelstamp lacht ons toe. Onder begeleiding van een lekkere worst wordt dit feestmaal verorbert.
De feestavond is nog lang niet ten einde, en onze tafelband, bestaande uit Robby W. op klavier en B.B. King op gitaar. Gastspelers Igor op bierflesjes en ikzelf op de onderzetters. Wat een feest! Het gaat nog door tot in de late uurtjes en zo rond 02:00 / 02:30 ligt iedereen plat met in zijn achterhoofd het begin van de volgende dag alweer. Het is namelijk al wel bekend wat we morgenochtend gaan doen … n.l. parachute springen met een parachutist op de rug. Ik heb mijzelf voorgenomen om er eentje te nemen die zo licht mogelijk is…. Je weet maar nooit.
Volgende morgen. 07:45. Een grote bierboer maakt mij wakker en hoe ik ook mijn best doe om de snooze knop te vinden, deze grote donkerharige wekker blijft weglopen. Goed, als ik dan toch wakker ben, laat ik er dan maar uitkomen. Het blijkt dat ik niet de eerste ben, en het bestuur is dan ook al heerlijk bezig met het klaar maken van het ontbijt. Gebakken eieren, gekookte eieren, spek, pindakaas en …. erg prettig voor onze Benjamin Joost M., ook kaas! De paar happen die we allemaal door onze keel krijgen mogen de pret niet drukken, en even later staan we allemaal, met enigszins strakgetrokken gezichtjes, buiten klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Het wachten is op de voorzitter, welke nog een telefoontje krijgt …. van het paracentrum. Het gaat namelijk niet door. ….. Iets met bewolking op 400 meter oid. Het blijkt dat je dan wel kan springen, maar zodra je door de wolken komt is er nog ruimte voor 1 of 2 bochten en dan raak je de grond. Wel fijn om dan zo dicht mogelijk bij het vliegveld te zijn ….
Evengoed….. klaar maken voor plan B. Naar de luchthaven gaan en toch gaan kijken wat er gebeurt …. Hier blijkt dat het idd echt iets helderder moet worden, voor er gesprongen kan worden. Als alternatief kunnen we wel een rondvlucht krijgen boven Texel. Daar is iedereen wel van gecharmeerd! Met wat duw-hulp van de tafelaars hebben we dus ook razendsnel 3 vliegtuigen buiten staan. Jiiihaaaa! Onze piloot heeft de korste beentjes, maar de meeste woorden in zijn vocabulaire. Hij schijnt ook een Alias te hebben op het paracentrum, dus noemen we hem dan maar Alias. Ach ja, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
De laatste vlucht wordt vergezeld door een 4e toestel, gevlogen door Jan van het Paracentrum en Frank ‘TopGun’ C. Er moeten wat foto’s worden gemaakt om het pand te sieren en wie beter dan onze eigen Frank kan deze foto’s maken? Zo gezegd zo gedaan en na deze rondvlucht gaan we gezellig een kop koffie drinken in het restaurant.
Het blijkt dat het zo rond het middag uur nog kan opentrekken, maar dat is nog niet zeker. Gelukkig wisselen we telefoonnummers uit en wordt er beloofd dat Frank meteen wordt gebeld als het kan. We besluiten uiteindelijk om naar de Farm te gaan voor een lekkere lunch met erwtensoep en broodjes.
Direct zodra de soep de eerste 3 kommen heeft geraakt gaat Frank z’n telefoon en kunnen we meteen zsm naar het paracentrum komen. Er komt namelijk een gaatje aan in de bewolking! Spannend. Ondergetekende zorgt wel dat hij bij de eerste lichting zit. Na het ondertekenen van de nodige papieren (beloven dat je ze niet aanklaagt als het mis gaat enz.) en het betalen van de benodigde peso’s gaan we staan wachten bij het springbord. (het bord waar we op volgorde van vlucht op hangen). Wij zijn vlucht 3 en 4 (12 man, 6 tafelaars met een rugzakje (waarin een ervaren parachutist zit)). De eerste vlucht gaat en springt, maar de bewolking is alweer terug… Jammer genoeg worden de resterende 3 vluchten afgezegd voor dit tijdstip.
We komen weer op de bellijst en we besluiten het middagprogramma wat naar voren te halen.
Het wordt namelijk winderig en we zijn op een eiland. Wat doe je daar dan? Juist! Vliegeren!! Linda met een vriendje en een vriendinnetje helpen ons aan de grondparachutes en binnen een 15 minuten vliegeren we er op los. In eerste instantie vinden we het maar matig, behalve onze commando KWGW, welke echt als een bezetene probeert de wolken te breken en de baas van het luchtruim boven Texel te worden. Gaandeweg, na een korte Air-To-Ground attack op een stel wandelende oude dames, door Kamikazerene, beginnen we het toch snel leuk te vinden. We varieren in grootte van 2.3 tot 5.0 m2, en dit verschilt in lekker vliegeren, tot het arm uit de kom getrokken, airborne geraken, schoenen vol zand achter de 5m2 aan gesleurd worden. Er is voor elk wat wils, maar eerlijk is eerlijk, een ieder staat met een schuin oog naar de oprukkende opklaring te staren die vanuit het zuidwesten nadert. Uiteindelijk houden we het niet meer en we besluiten om de vliegers in te gaan leveren en opnieuw de tocht naar het vliegveld te gaan inzetten.
Onderweg hier naar toe belt Jan alweer en we geven aan dat we er met een paar minuten zijn. Aangekomen rennen we meteen door, want de testamenten zijn getekend, de betaling is rond en de kaartjes hangen nog op het springbord. De eerste vlucht voor ons is al onderweg naar de kist en wij gaan in het overall. De eerste groep, waaronder ikzelf, hijsen ons ook in de harnassen, waar we straks de luchtrotten op krijgen. Nadat een ieder in een harnas is meegenomen sta ik nog op mijn matras piloot te wachten. Er komt een ietwat slungelige lange man aan met een baardje en deze neemt me mee.
Onderweg vraag ik of hij vaker heeft gesprongen, en hij geeft aan dat hij wel een boekje heeft doorgelezen en wat youtube filmpjes heeft gezien hierover dus dat het wel goed komt. Verassend genoeg is dat precies het antwoord wat ik nodig had, en ik ga lachend als een boer met kiespijn in het vliegtuig zitten. Wij zitten direct naast de deur en terwijl het vliegtuig al over de startbaan raced gaat het rolluik dicht. Er zit een hoogtemeter in het vliegtuig en enigszins gespannen zien we die naald stijgen naar 3000, 4000, 5000 voet. Bij de 5000 mag ik bij hem op schoot komen zitten, en ietwat ongemakkelijk doe ik dit. Ik realiseer me heus wel dat het dit is, of alleen naar beneden straks, en ik kies dan voor de meest ongemakkelijke optie, maar met de meeste kans op overleven. Ja, je doet wat, he….
Op 9000 voet (3KM) hoogte gaat ineens het rolluik open en wordt er door de piloot heel hard geschreeuwd dat we kunnen. Vreemd, want als hij dat nou had gezegd voor hij het luik open deed, was dat beter voor z’n stem geweest, maar a la. Ik voel dat hij naar de deur wil, en ik neig in eerste instantie toch meer naar de binnenkant van het vliegtuig, maar we komen er uit. Voetjes onder het vliegtuig, handjes aan je tuig en je hoofd bij hem in z’n nek. Dan nog ongeveer 0,3 seconde wachten en gaan …. fwhoop, het gat in. Wat een waaaaaaaaanzinnig gevoel!!!!
De aarde draait rondjes onder je, het uitzicht door het gat in de bewolking is prima, en we gaan met 200 kmph richting de aarde. Het enige wat ik denk is …. JAAAAAAAAAAAAAAAH! Die val kan me niet lang genoeg duren, maar uiteindelijk voel ik wat wapperen boven ons. We remmen af en ik ben blij dat de chute geopend is, niet dat ik daar bang voor was, maar toch een goed idee. Plotseling een klap en we hangen doodstil…. de parachute is nu echt open en dit is saaaaai…. Achter me hoor ik de man zuchten en zeggen : phew, gelukkig is die open gegaan…. glimlachend glijden we relaxed naar beneden, en krijg ik de lijnen om te sturen in m’n handen gedrukt. Wat een feestje om te doen. Vliegeren, maar zonder grond onder je voeten.
Eenmaal geland krijg je de neiging om iedereen te zoenen en te schreewen, maar dit onderdruk ik nog even omdat er toch meer mensen nog naar beneden, en ook omhoog moeten gaan. Het vliegtuig landt tegelijk met ons op de landingsbaan en een voor een worden de tafelaars afgevoerd naar de ‘caravan’, zoals het spring vliegtuig liefkozend genoemd wordt. Ongeveer 30 minuten later en in het schemerdonker wordt de Tafel sessie afgesloten door KW, welke zichzelf heeft overtroffen door ook te springen. Topper!
Eenmaal terug op de Farm blijkt je toch dorst en HONGER van parachute springen te krijgen, dus we vallen aan op broodjes, soep en een biertje. Iedereen zit er van vol, maar iedereen houdt het ook redelijk voor zichzelf en/of heeft nog niet echt de woorden gevonden om er over te praten. Mij inclusief en ik besluit heerlijk even te douchen en mijn gedachten er over te laten gaan. Wat een ervaring en wat een afsluiting van mijn eigen tafelleven (ja ja ja, ik ben al 40 …).
Omdat het later op de avond wat begint te druppen, krijgen we nog een andere dropping, namelijk achterin de transpoppe van Joos! Een hoop geschud en heel wat bochten later zijn we in de Koog om te gaan eten bij een woktoko. Lekker zelf scheppen wat je wilt en zoveel je wilt. Prima, en niemand kan klagen dat er iets in zit wat hij niet lust. Zo rond 21:45 doen we nog een rondje koffie (en cappuchino, en espresso, latte machiato en ristretto, om het makkelijk te houden, en, oh ja, thee), en we maken ons klaar om het dorp onveilig te maken.
We vinden vrij snel (en zo groot is de Koog niet) de kroeg Sjansen en gaan on hier settlen om om 04:30 weer naar huis te gaan rollen. Alleen Lex en Jelmar zijn wijs genoeg om op tijd weg te gaan, maar het merendeel van de nog aanwezige Tafelaars loopt. Wel in meerdere groepen, maar dat mag de pret niet drukken. Ikzelf loop onder begeleiding van de personal-coach en een oud-commando terug en 15 minuten later zijn we op de Farm terug, en gaan we (lees; ik) pitten. De rest gaat nog even de keuken bevuilen door eieren te bakken en daar van te smullen.
De volgende ochtend is het tijd om uit te waaien en na wat opgeruimd te hebben vertrekt de hele club met uitzondering van het bestuur naar het strand om met windkracht 8 een strandwandeling te gaan maken. Zandstralen moet hier zijn uitgevonden, want mijn 2 daagse baard is er hard aan het afschuren door het opwaaiende zand. Evengoed komen we langs een strandtent waar KW, Jelmar en ikzelf maar een cappucino bestellen terwijl de rest nog de overgebleven energie uit de beentjes loopt. Deze komen vanzelf terug, hebben wij besloten, dus we genieten van het prachtige weer, ondanks de erg harde wind, en zien ze vanzelf terug komen.
Na een heerlijke lange lunch waarbij het bestuur ook weer aanschuift, rijden we terug naar de boot. Het weekend zit er weer op en de thuisrit wordt aangevangen. We hebben genoten!!
Hulde bestuur, voor dit prachtige (en tevens laatste) activiteitenweekend.
(dat laatste slaat op de dichter, niet op de rest van de club ….. snik)
