Donderdagavond, 14 juni 2012, lokatie : Hoofdveld HC de Meeuwen, Emmeloord. Ons jaarlijkse sportavond gecombineerd met het (vriendschappelijke) eveneens jaarlijkse sportieve evenement tegen RT153.
Het is een prachtige avond, weinig tot geen wind, zonnig, warm en je kan de vogels horen fluiten in het Emmelerbos. Deze lokatie zal straks veranderen in een waar slagveld, waarbij de 2 teams van RT153 Lemsterland en RT49 Noordoostpolder zich van hun beste en meest aggresieve kant laten zien. Na de prachtige (overigens door ons gewonnen) voetbalwedstrijd van vorig jaar, wordt het tijd dat wij dit evenement gaan hosten. De regels zijn duidelijk afgesproken vorig jaar; De verliezer bepaalt de sport en de lokatie wisselt per jaar. Na maanden in spanning te hebben geleefd is het hoge woord er uit. We gaan HOCKEY spelen….
Nadat dit bekend werd bij ons in de club, ging natuurlijk de overduidelijke vraag rond; Wie kan er eigenlijk hockeyen? …… Voor een ballenclub als de Ronde Tafel (zoals we in de volksmond nog wel eens genoemd worden) zijn er bar weinig handen omhoog gestoken die avond. Zeg maar niemand. …. Dit beloofde wat. Maar goed. Wij jongens uit de polder zijn natuurlijk niet zo snel bang, want wat we te kort komen aan kwaliteit, maken we zeker goed aan inzet. (dat, en wij mochten de scheidsrechters uitzoeken 😉 )
20:00 druppelden de eerste spelers binnen van beide teams en nadat de kleedkamers waren verdeeld, konden we gaan omkleden.
Wat blijkt? 153 heeft besloten dat ze ook clubshirts moesten hebben. Bij de keus hiervan hebben ze vast gedacht dat niemand ooit zwart zou kiezen …. zoals wij al hadden, vorig jaar … Aldus geschiedde, de beide teams liepen rond in zwarte shirts. Gelukkig hadden we nog ergens gele linten liggen, alwaar 49 zich in heeft getooid. Wat ons wel opviel is dat de keeper van 153 zijn kleding bij de ‘Playmobil-dumpstore-voor-volwassen-mensen’ had gekocht. Als deze ging liggen voor het doel, was scoren onmogelijk door de bult schuim die er dan lag ….. Onze bikkel vond dit niet noodzakelijk en heeft voor dit speciale evenement zelfs zijn tok uitgedaan, om te laten merken dat hij stalen ballen heeft. Hulde KW! Ik doe het je niet na! Frank was zo vrij geweest om voor het polderteam naamplaatjes te maken. Een korte greep; Beau, Jacques-Willem, Felix, Olivier, Philip, Friso, Diederik en anderen. Dit voelt wel goed! Alsof de hockeykwaliteiten in de naam zitten. (of is dit echt zo? Ik ken geen hockeyende Jan, of het moet een dubbele naam zijn, zoals Jan-Willem….)
Na het afspreken van wat basisregels, zoals het feit dat je niet met je backhand (of is dat tennis?) mag slaan, en dat er niet geslagen, maar gepushed moet worden in de doelcirkel en het kennismaken met de 2 vrouwelijke scheidsrechters (welke wij natuurlijk uitgekozen hebben om de tegenpartij enigszins uit hun concentratie te halen, EN om in ons voordeel te fluiten), kunnen we los.
De wedstrijd wordt begonnen en 153 mag de bal afslaan (of is dat golf?). Na een minuutje of 3 gespeeld te hebben wordt het ons schreinend duidelijk dat er een reden was waarom ze voor hockey hebben gekozen. Dit is nu wel duidelijk. Na een korte analyse blijkt dat er zeker een man of 7 nog steeds hockeyen, of een hockeyclub hebben opgericht, of vroeger hebben gehockeyed, of CIOS gedaan hebben.
Pijnlijk zien we dat het balbezit grotendeels wordt gedomineerd door 153. We bijten ons er in vast en blijven flink storen, maar komen niet echt los. Laten we hopen dat ze dan in ieder geval een slechte conditie hebben…. maar dat valt ook tegen. Onze mazzel is wel dat wij 3 wissels hebben, en 153 heeft er maar 1. Evengoed, fluitend rennen ze rondjes om ons heen en lachend stormen ze de doelcirkel in. Gelukkig! Een zwak puntje! Scoren is een beetje lastig voor ze. Dit kan komen door de flitsende reflexen van onze keeper, of het gebrek aan focus bij 153. Laten we dat even in het midden houden. Wat mij persoonlijk opvalt is dat ik GEEN conditie heb, maar dat maak ik gelukkig goed aan humor. Na 5 minuten speeltijd, en 2 sprintjes van een meter of 50 ben ik kapot…. Gelukkig gaat het verder in de wedstrijd steeds beter. Kennelijk is daar het warmlopen voor nodig, en dat ben ik maar vergeten, want het leek me niet verstandig om al vermoeid aan de wedstrijd te beginnen.
Toch, ondanks verwoedde pogingen van ons om ze uit het doel te houden, scoren ze in de eerste helft. 0-1 Is de ruststand, en met de vechtlust in de ogen en de vermoeidheid in de benen lopen we naar de dug-out. (of is dat honkbal?). Al snel komen de flessen met sportdrank het veld op (ja echt! sportdrank!) en denken we na over de tactiek voor de 2e helft. Besloten wordt om weer het veld op te gaan en proberen nu zelf te scoren. Dat hebben we nog niet geprobeerd. Ook kom ikzelf erachter dat er geen buitenspel (is toch voetbal?) bestaat bij hockey. Ik offer mezelf dus op om te gaan buurten met de keeper van de tegenpartij, en zodoende altijd vrij te staan voor lange ballen.
Theoretisch is dit natuurlijk een wereldzet, maar in de praktijk zijn er maar weinig spelers in ons team die de bal zo ver kunnen slaan. Toch, om mijzelf niet te veel te vermoeien, en om de tactiek niet te veel te wijzigen, blijf ik in de buurt van het doel van de tegenstander. Na nog een aantal doelpunten van beide partijen, welke om onbekende redenen zijn afgekeurd (scoren in de bovenhoek, van buiten de cirkel of geslagen ipv gepushed), scoort 49 de gelijkmaker en juichend krijgen we nieuwe energie. Deze energie wordt gebruikt om alle aankomende ballen voor de resterende duur van de wedstrijd uit het doel te houden. Deze tactiek blijkt beter te werken, dan de eerder omschreven tactiek voor de 2e helft, en er wordt dan ook door de lieftallige scheidsmeisjes afgefloten op de zalige 1-1 eindstand.
Wat nu? Penalties? Daar zie ik toch onze vaste trots tussen de latten KW even knipperen met z’n ogen en schichtig naar zijn tok zoeken. De keeper van 153 vindt dit overigens een prima idee, want dan hoeft hij alleen maar terug getild te worden naar het doel. Aangezien onze keeper, op een dun sportbroekje en een T-shirtje, verder niet beschermd is, wordt er door beide teams democratisch besloten dat we de hockeystick laten bepalen. Hij wordt gedraaid in de lucht, en bij neerkomen valt hij om. Naar welke kan de ronde kant wijst, wint.
Spanning stijgt, en de zorgvuldig verdeelde adrenaline giert op dit moment door onze kelen ….. zwetend en met grote ogen, zien we in slow-motion de club opgetild worden. Zijn arm gaat omhoog terwijl zijn pols een kleine doch krachtige draai geeft aan de stick. Slowmotion. Zijn vingers spreiden zich en langzaam, heel langzaam, draait de stick en stijgt hij door de opwaarste kracht van de arm. Slowmotion. De stick draait sneller en sneller en begint nu te dalen. slowmotion. draaiend als een dolle land de stick loodrecht op het stugge, met zand gevulde, kunstgras. slowmotion. Het gras remt de rotatie van de stick en heel langzaam gaat deze uit balans en begint over te hellen. Slowmotion. Grote ogen zijn gericht op de stick. 20 man staan met langzaam vallende zweetdruppels en gebalde vuisten te kijken wat de stick gaat beslissen. slowmotion. De stick helt verder en verder tot hij uiteindelijk uitgetold op het veld terecht komt. De hockeygod, mocht deze bestaan, heeft gesproken. Het vonnis is geveld. Slowmotion is over. Schreeuwend van blijdschap rennen we rond en omhelzen we elkaar! We hebben het gedaan! 49 heeft alweer gewonnen van 153. De toss was van ons. Wij zijn, en blijven, de sportiefsten!
Lachend en verbroederd (want dat doet sport, he!) lopen we gezamelijk het veld af, alwaar de afterparty door Arne al was opgestart. Ook hier hadden we natuurlijk wat goed te maken, aangezien dit vorig jaar door de ‘butcher of the 153rd’ zo goed was verzorgd. Om deze reden, en geen andere, mocht Arne niet meespelen en was verantwoordelijk gemaakt voor de BBQ. Spareribs en verse worst worden genuttigd onder het genot van een biertje of een borrel en zo genieten we na met z’n allen van dit sportieve evenement.
resume: Volgend jaar weer aan de grens van Friesland, maar wat we gaan doen, blijft voor ons voorlopig een raadsel. Maakt niet uit, we zijn er klaar voor!!
Nog een laatste noot voor Mark Stam. Bedankt voor het oppassen op de beker afgelopen jaar. Het is een grote beker, en we zijn blij dat je het op je hebt genomen om hier voor te zorgen. Wij zullen ons best doen om dit dit jaar zeker zelf te doen. Toch, als het niet lukt, is de kans aanwezig dat wij hem weer bij jou willen stallen. (al was het alleen maar vanwege de vulling waarmee we hem terug kregen 😉 )
