Zondagmorgen, 11 uur, locatie ‘Op d’n Akker’ in Nagele.
Opgewekt en blij komen we allen aan op de ruim opgezette boerderij van Adriaan van Oorschot. Een grote parkeerplaats geeft al aan dat het hier doorgaans best druk kan zijn, en de boerderij is dan ook, met 2 grote zalen, ingericht op grote groepen. Wij zijn hier vandaag voor een verjaardagsfeestje, te weten van de Tafel zelf. Opgericht in 1954, op 24 april, mochten we dus de 58e verjaardag vieren. Wat een feestje. Joris V. en Gijs zijn helemaal los gegaan met het budget en er is een verschrikkelijk actief programma in elkaar gedraaid. Na 30 minuten koffie, cake, kletsen, zoenen en feliciteren kom de traditioneel geklede boer ons vertellen wat we gaan doen.
Het wordt een buitenprogramma waar we waarschijnlijk vies worden en spierpijn van krijgen. Er komt nog een vraag of iemand nog moeite heeft met bepaalde dingen, zodat ze dat kunnen aangeven van te voren, maar behalve een enkele zwangere vrouw steekt niemand zijn hand op ….. Ik twijfelde nog, maar heb besloten om toch keihard mee te gaan doen. We lopen het weiland in, en de boer komt met een boerengolfcar met aanhanger mee rijden. Achterop de aanhanger liggen een stuk of 15 lege heineken kratten (wat zowiezo al tegen mijn principes is, want ondergetekende heeft een grote voorkeur voor het groenloosche vocht) en vluchtig schieten de beelden door mijn hoofd waarbij ik ongezekerd op een stapel van 12 kratten bier sta te balanceren terwijl een ieder mij toejuicht, terwijl het angstzweet mij van het voorhoofd drupt.
Gelukkig beginnen we met een doordenker.Er ligt een lang touw (25 mtr ongeveer) met een knoop in het midden op het grasland uitgestald. We worden verwacht in een grote lijn naast het touw te gaan staan en het op te pakken met 2 handen. Loslaten is geen optie meer. Nu de moeilijkheid. Leg er maar een knoop in, vertelt onze quizmaster. Dit lijkt makkelijker dan het is, voor diegene onder ons welke hun eigen veters kunnen strikken. Toch betekent het NIET loslaten van het touw dat het een fractie ingewikkelder (mooi woord, als het om knopen gaat) dan het werkelijk is. Na het nodige kruip-door-sluip-door gedrag lukt het ons eindelijk om er een knoopje in te krijgen. We horen dat we in de historie van dit oerhollands spel de 2e club zijn die het ooit voor elkaar hebben gekregen, dus ons moraal wordt weer een puntje omhoog geschopt. Hulde voor ons!
Na dit inspannende spel, waar ik al bijna spierpijn van kreeg bij het nadenken, mogen we gaan zaklopen. Niet zomaar zaklopen, maar zaklopen met z’n 2en in een zak. Ondergetekende mag het met het uittredende lid proberen en al snel blijkt dat we er allebei niets van kunnen. Niet getreurd, er zijn vast andere dingen waar wij wel beter in zijn, al schiet mij zo niets te binnen.Na de duo’s is het tijd voor een paar kwartetjes en trios in de zakken. Ook dit is een vermakelijk beeld op een dreigend natte, maar toch overwegend droge dag. Lachend wordt er vals gespeeld en gevochten om de tegenzak om te krijgen bij het keerpunt.
Ditzelfde ritueel herhalen we ook nog een keertje op de bierkratten, alwaar ik allereerst weiger om op heineken te gaan staan, aangezien ik toch een hele sterke voorkeur heb voor het eerder genoemde andere merk. 5 kratten, 5 personen er op en dan de achterste doorgeven naar voren. Lachen, gieren, brullen, omduwen, kratten afpakken, slaan, schoppen en de nodige wonden aan de handen zijn een korte opsomming van deze spannende race. De score wordt bijgehouden door de hoogzwangere Nienke Masseus, vrouw van de voorzitter, maar ze is onverbiddelijk. Keihard worden alle strafpunten bijgeschreven. Evengoed houdt ze de tussenstand volledig stil en weet niemand tijdens de lunch wat er werkelijk gebeurd is.
De lunch. … Zelden heb ik een zo goede lunchtafel gehad als bij Op d’n Akker gisteren. Uiensoep die uit meer ballen bestond, dan soep, lekkere broodjes, varierend van harde pistoletjes tot zachte bolletjes, quiches, uienbrood, kant en klare sandwiches (erg lekker, heb ik uit betrouwbare bron vernomen, met dank aan Ellen B.) en vers fruit, wat echt vers bleek te zijn en niet vers uit een blikje is gehaald. Prima lunch, dus, al met al.Na afloop van deze lekkere lunch is het tijd voor de allereerste echte officiele actie van onze nieuwe voorzitter M. Masseus. Helaas heeft hij voor deze allereerste gelegenheid meteen de ketting NIET om, maar dit maakt hij meer dan goed met de goed voorbereide speech voor de uittredende tafelaar, Bert-Jan en zijn lieftallige Josje. Na deze mooie speech krijgt hij dan ook het eerlijk verdiende borrelglaasje met het tafellogo en pinkt een traantje weg. Bert-Jan, de altijd stevige rots in de branding, blijkt toch een zwak te hebben voor onze gezellige tafel, maar helaas, regels zijn regels en 40 is de max.
Hierna volgde een er leuk indoor spel, het oud hollands ‘pieper darten’. 3 dartborden gemaakt van triplex, en voorzien van 100 gevaarlijke uitstekende scherpe spijkers zijn aan de muur gehangen en iedereen krijgt de vraag om uit een emmer met wedstrijdpiepers de 3 beste te zoeken voor zichzelf. Deze moet je blijven gebruiken en we beginnen in 3 teams met het darten. 201 punten om te beginnen, en dan naar beneden aftellen EN dubbel uitgooien! Net echt. Het blijkt, voor onze groep intellectuelen met een te korte aandachtsspanne, lastig om helemaal van 201 terug te tellen en dan ook nog niet gaan zieken. Tegen de 100 punten over vliegen de stukken aardappel ons om de oren vanaf de andere borden en er wordt dan ook flink geklierd en gelachen. De winnaar blijft ook hier weer volledig onbekend. (wie hield dit eigenlijk bij?).
Na dit indoor dartspelletje (waar het heel snel duidelijk werd dus, waarom dit met aardappels gebeurt en niet met dartpijltjes), mochten we weer naar buiten voor een snelle actie. Het Weilandsurfen, uitgevonden op deze zelfde boerderij. Per 3 tafelaars / tafeldames mochten we plaatsnemen om een sleepnet, wat achter een 2tal Belgische paarden was gehangen en onder de bezielende menkunsten van Boer Adriaan zijn we op een drafje het weiland meerdere malen rond getrokken. Hoe hij het verzonnen heeft is ons allen een raadsel, maar het is wonderbaarlijk leuk, als je er eenmaal op staat. Toch, draf is in onze ogen nog niet de hoogste versnelling bij paarden, dus na de nodige tafelrondjes mogen er nog 2 dames zitten plaatsnemen op het matje en deze gaan in galop net zo lang rond tot de beide dames (Josje en Wianda) lachend en modderig van het vliegend tapijtje af vliegen.
Dit brengt ons tot het einde van deze leuke activiteiten en onder het genot van een afsluitende koffie / Thee zonder suiker, worden de inmiddels rozig geworden aanwezigen nog eenmaal binnen verwend. Rond 1600 beginnen de eerste afscheid te nemen, en om 1630 is iedereen weer naar huis. DIES commissie, hulde voor deze leuke dag! Zo zie je maar, plezier zit in jezelf en hoeft geen kapitaal te kosten. Moet ook nog even gemeld worden dat de activiteiten van vandaag ook nog eens prima bij het thema van dit jaar past, Let’s Play!
gegroet,
Uw tafeldichter,
Ronald
