Afgelopen vrijdagmorgen was het eindelijk zover! Na vele weken uitkijken naar deze grote dag en na het overwegen van verschillende reismogelijkheden, mochten we eindelijk bij Lex in de audi stappen voor de grote reis naar het mooie Frankrijk. ‘Laten we vroeg vertrekken’, was een veel gehoorde kreet, maar daar wilde Lex niets van weten. Goede vader als hij is, stond hij er op om eerst de kinderen nog naar school en schoonouders te brengen. 08:45 stonden we dan ook klaar bij Chauffeur (frans woord!) de Visser om al onze spullen, inclusief het keyboard voor ons optreden van zaterdagavond, achter in de auto te deponeren (ook frans afgeleid … geloof ik). 09:00 draaien we de snelweg op en beginnen Joris en ikzelf vanaf de achterbank met het zingen van het aloude auto lied, ‘Ik heb een potje met vet’. Al snel word door de chauffeur (is dat franse woord weer!) het kinderslot op de ramen geactiveerd, zodat Joris en ikzelf nog meer voer krijgen voor het irriteren van de medepassagiers. Tegen de tijd dat we de NL-D grens passeren wordt het al gevaarlijk stil voorin de auto, maar zoals het echte tafelaars betaamt, laten wij ons niet kennen vanaf de achterbank en gaan we stevig door met het lichtelijk irriteren van de chauffeur.
Zo rond een uurtje of 13:00 stoppen we bij een raststätte voor een welverdiende lunch. De schnitzels mit kartoffln en goulash suppe mit brot laten we ons goed smaken. We hebben natuurlijk ook een hoop energie verbruikt op de achterbank. Het grote voordeel van achterin zitten is dat je vrolijk kan overgeven aan je ‘after-dinner-dip’, en dat doen we dan ook (voor een minuut of 10 ;-)). De buitentemperatuur loopt ondertussen de 30 graden vrolijk voorbij en we hebben allemaal de idyllische gedachte van een hoogzomer weekend in ons hoofd! Heerlijk.Uiteindelijk gaan we de D-FR grens over en Lex besluit om even zijn dataverbruik van z’n (zakelijke) mobiele telefoon te checken ….. Het blijkt dat we zo rond de 60 euro kwijt zijn voor het navigeren over de snelweg naar Frankrijk. Kaarten zijn over het algemeen goedkoper en zijn ook geschikt voor de terugweg …. Hierdoor geschrokken besluit hij om het dataverbruik (en daarmee dus de navigatie!) uit te zetten en op de gok te gaan zoeken naar Besancon. How hard can it be, we zijn natuurlijk wel in de buurt (plm 100 km nog te gaan).
Hij blijkt gelijk te hebben want Besancon wordt gevonden, maar WAAR in Besancon moeten we zijn? Dat is natuurlijk de Jambon vraag. (Frans voor Ham). Toch maar weer even aanzetten, die mobiele data, en dan blijkt dat we op 150 meter van onze bestemming staan. pheew! Inschrijven gaat super gestructureerd, en al onze namen zijn in 1 keer goed gespeld, inclusief die van KW! Hulde voor de franse boys!Lex en ikzelf worden bij de ene Frans ingedeeld en Joris en KW worden bij de voorzitter van de EM gezet. Prima verdeeld en lekker gemixed.Toch bekruipt ons het gevoel dat er iets aan de gang is, en na wat rondvragen bij Ludovic (de franse EM voorzitter) krijgt ondergetekende te horen dat hij ook daar slaapt en dat Lex alleen bij Lionel mag slapen (samen met een Fin (Sammi) en een Belg (Mark)). Dit stuit op lichtelijke weerstand bij Lex, aangezien hij hier (nog) niemand kent, en nog geen idee heeft hoe een Euromeeting in zijn werk gaat. Het wordt dus tossen tussen Joris en mijzelf om te zien wie er alleen mag slapen zonder de andere Nederlanders. Ik win, dus mag ik zwaaien naar de andere 3 en blijf ik rustig ouwehoeren met Martin L. uit Oostenrijk en wat andere Fransen.
Biertje na biertje passeert de revue (ook Frans!), maar alles wat we zien is GEEN taxi, GEEN nieuwe personen, en GEEN Lionel … Ook hier geldt weer dat navraag soms voor goede antwoorden kan zorgen, en gerustgesteld komen we tot de conclusie dat er nog 2 busjes met personen uit Zwitserland komen (de Finnen komen in grote getale naar de EM, mede ook om de 2014, Karhula EM te promoten, en mede omdat ze gek zijn op ouwehoeren en drank). Deze busjes doen over de 150 kilometer 3 en een half uur, ipv de normale 1,5. Ook dit komt goed, en zo rond een uurtje of 19:30 worden we afgezet op ons thuisadres voor 2 dagen.
Lionel blijkt in een buitenwijk van Besancon te wonen, met een stukje grond waarop totaal niet is te voetballen er om heen. Dit heeft niets te maken met de kwaliteit van de ondergrond, want het gras is prachtig, maar de hoek waarop het op de aardbodem staat wel. Het huis ligt, zoals veel huizen in Frankrijk, tegen een heuvel aan, hoewel dit voor Nederlandse begrippen een echte berg KAN zijn. Je zult er maar tegenop moeten fietsen! De kamers worden verdeeld, en we liggen allemaal prince heerlijk (is frans voor Prins) alleen op een kamertje. prima verzorgd dus!Op het terras zitten ondertussen ook al een aantal andere tafelaars uit Belgie en Duitsland. Het blijkt dat er toch wat Belgen zijn die Nederlands spreken, en zelf een Duitser die dit ook machtig is. (10 jaar in NL gewoond en gestudeerd).
De nodige spraakwaters worden genuttigd en ook hier geldt weer dat je een taal ‘vloeibaar’ kan spreken. Duits, Frans, Engels, en zelf een woordje Fins worden gewisseld. (Koskenkorva is dat woord, maar wat dat betekent…. ik heb geen idee. Het is wel sterk in ieder geval, en het wordt de hele dag, overal bij gedronken….)
Na deze gezellige kennismaking met een gedeelte van de aanwezige Europeesche Tafelaars, mogen we naar de ‘get-together’ toe, in een leuk cafe (weer een frans woord, we kunnen er wat van!) in de binnenstad van Besancon. Hapjes, drankjes, tafelaars en een hoop gepraat zorgen ervoor dat de avond voorbij vliegt en zo rond een uurtje of 0200 gaat ondergetekende dan ook naar zijn tijdelijk onderkomen. Sommige van de nederlandse tafelaars zijn minder gelukkig en worden pas rond 0400 opgehaald. Dit lijkt minder erg dan het is, aangezien de kroeg om 0300 dicht ging… 😉
Zaterdagmorgen, 0800. Opstaan, rise and shine, koffie, croissantje (wat ook Frans is, en een broodje betekent), meer koffie, aspirine, direct engels en frans praten en een douche (ook Frans woord!) zorgen ervoor dat we een uurtje later in een parkje staan met z’n allen om daar verdeelt te worden in groepen. Het is vandaag 17 graden maximaal, en het regent bij tijd en wijle een beetje. Onze zonnige droom valt een klein beetje in duigen, maar dat mag de pret niet drukken. Van de groepen wordt verwacht, dat we onder leiding van een ervaren Franse gids / tafelaar, welke totaal geen idee heeft waar we heen moeten, de stad door mogen wandelen om bepaalde punten te vinden en vragen te beantwoorden. Vol goede moed lopen we weg en na ongeveer 30 minuten hebben we het eerste punt bereikt (tegelijk met alle andere tafelaars die via allemaal verschillende wegen bij dat zelfde punt uit zijn gekomen). Hier een vraag, daar een puzzle (ook Frans? denk het niet…) en weer heeeeel veeeeel geklets met de anderen.
Gezelligheid kent geen tijd, dus rond 10:30 gaan we een cafeetje in waar we de vraag krijgen; ‘Koffie? of iets anders?’. Dat is natuurlijk geen vraag voor tafelaars, dus de een na de ander kiest voor ‘wat anders’, wat betekent dat iedereen aan z’n eerste biertje van de dag zit. Dit gaat rustig de hele ochtend door en rond een uurtje of 13:00 zijn we dan ook bij het restaurant waar we gaan lunchen. Erg goed verzorgd door de franse tafel krijgen we eerst een salade buffet, met meer dan genoeg keus, en daarna komen de grote schalen met vlees op tafel. Een uurtje later heeft iedereen zijn buikje lekker vol en is iedereen de wandeling al weer bijna vergeten. Rock-Paper-Scissors dwingen KW tot het op zich nemen van de rol als Surrogaat Voorzitter voor het weekend en dat betekent dat hij dan ook het voorzittersoverleg moet doen.
Wat Kees niet wist is dat ze dit jaar ook voor het eerst een Treasurers Meeting hebben georganiseerd, en hij schuift dus angstig aan. Deze angst lijkt ongegrond, maar voor diegenen van ons die zich de zaterdag in Kufstein nog kunnen herinneren, is dit een ander verhaal. (met dank aan Rich F.). Na 30 minuten (en wij hadden het natuurlijk al door) komt KW lachend terug om te vertellen dat het voorzittersoverleg echt een eitje was. Onze wenkbrauwen gaan omhoog en twijfelachtig vragen we Kees of hij wel weet dat het voorzittersoverleg nog moet beginnen …. Schrik maakt zich van hem meester en zijn plezier is snel verdwenen, en de lol schiet er bij ons (Joris, Lex en ikzelf) weer in. Er is geen beter vermaak dan leedvermaak! (zal wel een nederlandse vertaling van een oud frans spreekwoord zijn).
Klaar voor de tippel naar de citadel. We beginnen met de vraag of we willen lopen, of met de bus willen. Iedereen kiest voor lopen, maar al snel blijkt bij mijzelf dat ik misschien toch 1 of 2 cigaretten minder moet gaan roken per week. Het hoogte verschil is enorm en de weg is steil. Gelukkig kan ik, onder de noemer; ‘een paar foto’s maken’, mijzelf van het continue (FRANS!) gevecht met de wetten van Newton onttrekken, maar ik zal ook onontkomelijk omhoog moeten. Zwaar heigend kom ik boven, maar ben wel trots op mijzelf! Hulde, Ronald! De citadel is een prachtig uitkijkpunt over de hele oude binnenstad van Besancon. Hier binnen blijkt dat ze een museum, kunst, gras, horeca, dierentuin en een holocaust hal hebben. (Erbij gezegd door de Fransen dat we overal mogen lol trappen, maar niet in die laatste, dus dat hebben we dan ook maar niet gedaan). Lex en ikzelf gaan maar even op gras liggen om de beentjes de nodige rust te geven. Joris struint wat rond, en KW, ja … KW moet dus nu opdraven voor het voorzittersoverleg. Dit blijkt nog 12 trappen verder omhoog te zijn, maar goed, jonge beentjes lopen het hardst en Kees doet dit dus met veel plezier. Wat de drank betreft valt het alweer heel erg mee, en Kees kan volledig nuchter meebeslissen over de datum van volgend jaar. Dit wordt eind mei in Weiden, Duitsland. We hebben er zin in!
Rond 18:30 komt iedereen weer in zijn opvangtehuis aan, en ik maak gretig van de gelegenheid gebruik om nog even een klein uiltje te knappen. Hierna is het snel omkleden in Tuxedo (staat op de uitnodiging en is Frans voor een pak met een stropdas, wisten wij veel … ), en gaan naar de lokatie voor de gala avond. Het is deze avond gezellig druk, aangezien de Franse tafel ook deze dag zijn 50 jarig bestaan viert. Oud tafelaars in grote getale en het districtsbestuur zijn allen aanwezig en het is dan ook weer bere gezellig. Kimmo, onze Finse vriend, is de tafelaar die graag pinnetjes afstaat, maar dan wel op z’n Fins. Dit betekent een ‘blood-pin’. Lex wil er graag een en is van mening dat Kees in ikzelf zwaar overdreven nadat we vertelden dat wij het vorig jaar hebben ondergaan. Na een plechtige speech van ongeveer 30 seconden vraag Kimmo of Lex z’n jasje zover mogelijk wil opendoen, hij pakt de achterkant van de pin, en zet de punt voorzichtig op Lex z’n angstig trillende borst. Duim op de pin en een arm om de nek van Lex moeten voorkomen dat Lex weg zal deinzen, maar kennelijk is Lex z’n borst van titanium, of Lex is veel sterker dan de potige, in de haven werkzaam zijnde Fin. Hoe dan ook, de pin is nu van Lex, maar deze heeft alleen maar het overhemd gekreukt. Toch zijn we natuurlijk wel trots op Lex, want om daar te gaan staan na de sterke verhalen van KW en mijzelf, is al een overwinning op zich!
Joris zal later op de avond aan de beurt zijn, maar op de een of andere manier gaat er weer veel te veel Korskenkorva in de Fin en deze wordt dan ook halverwege de maaltijd afgevoerd en in de taxi naar het leger-des-heils gezet. Jammer Joris, maar volgend jaar beter! Toch wordt de intereuropese relatie voor Joris later deze avond nog wel een stuk beter, maar hierover kan hij beter persoonlijk zijn verhaal doen. Het gaat in ieder geval goed tussen Duitsland en Nederland, en Joris is al verzekerd van een thuisadres volgend jaar. Tijdens de maaltijd worden er door de fransen verschillende ‘gefeliciteerd !!!’ speeches afgestoken, maar deze zijn niet ondertiteld en resulteren in het feit dat de Finnen hun speech dus ook in het Fins doen. Luid geklap doet vermoeden dat iedereen het heeft verstaan, behalve ik, maar niets is minder waar. Toch, de poging brengt het probleem aan het licht. Niet dat dat uitmaakt, want als je geen engels kan praten, wordt het er ook niet beter op als je het gaat doen ;-).
Bij het naar buiten betreden voor het af en toe nodige sigaretje, valt het mij op dat er toch ook wel lekker wordt gedronken op deze gezellige avond. De stukjes (broodnodige toneeluitvoeringen van de gastlanden) worden ingezet en Denemarken spant de kroon met hun balade met klokken (een voor het geslachtsdeel gebonden koekenpan, welke wordt geslagen door een klepel, welke weer wordt bediend door de knieen, dit alles omhuld door niets minder dan een grijze regenjas en een zonnebril). Hulde, Denemarken! Ons stukje is als laatste aan bod, en wij mogen dit jaar met z’n vieren op een electrische piano spelen. Dit doen wij met onze handen in de lucht, en onze broek op onze knieen. (voor de visueel ingestelden, ….. ja, idd! precies wat je nu denkt.) De term quatre-main krijgt een andere betekenis, en voor de franstaligen onder ons zal het dan ook beter bekend zijn als ‘quatre-qoc’. (alweer franse woorden, mon dieu, wat ben ik goed!). Luid applaus valt ons ten deel als wij klaar zijn, maar of dat om de kwaliteit van het pianospel gaat, of dat het om het feit gaat dat we klaar zijn, weten we niet. We accepteren het in stilte en druipen af, met onze staart tussen de benen. Letterlijk.
Alweer aan het eind gekomen van de avond, worden de auto’s vol geladen met vrolijk lallende tafelaars uit Europa en verdwijnt iedereen weer naar zijn pleeggezinnetjes. De mijne, Lionel, een kapper uit Besancon, besluit dat het nog niet voorbij is, dus er komen nog wat Belgen en Fransen bij, waarna er nog losjes wordt afgepilsd met champagne (FRANS voor ‘Het bier is dus op!’). Geen probleem. Een Magnum (schijnt ook frans woord te zijn) later vertrekt ondergetekende naar zijn slaapvertrek om daar een uurtje of 3 a 4 later weer vanaf te komen, snakkend naar water en een klein wit vriendje (lees : paracetamol). De verontschuldigingen van de gastheer vliegen over de tafel, als deze tot de conclusie komt dat er geen ontbijt in huis is. Grommend vraag ik hem of er koffie is…. Ja, is het antwoord, dus mijn reactie is, dat er dus WEL ontbijt is. Wat zijn wij Nederlanders toch gemakkelijk!
Een uurtje later na het drinkontbijt, zon op het gezicht, neus in de wind, een sigaret of 3 en een douche, gevolgd door schone kleren, voel ik mij weer grandioos het heertje en vertrekken we naar het huis van de Voorzitter van de Euromeeting, Ludovic. Deze woont ook prachtig tegen een berghelling op, waardoor ook hier voetballen niet mogelijk lijkt. Maar goed ook, want 1. Ik kan het niet, en 2. Ik had er toch al geen zin in. De tap staat koud, de schalen met roerei, salades, broodjes, en nog veel meer staan gereed op lange tafels, en de mede Europeanen komen ook met grote zwarte zonnebrillen binnen lopen. Wat is er toch gebeurd gisteravond? Joris, Lex en KW waren hier al als eerste, aangezien deze hier sliepen, dus ik sluit me bij hen aan, en geniet van mijn koffie en salades. De BBQ wordt natuurlijk weer aangezet. (Electrisch, maar goed, warm is warm), en de speklappen, worsten, en nog veel meer lekkernijen komen voorbij.
Dit is natuurlijk de Farewell party, maar het lijkt er erg op dat ze ons niet weg willen hebben. De onvergetelijke fles Fins vuurwater staat parmantig naast de koffie. Rond een uurtje of 10:30 nemen we afscheid en 11:00 stipt vertrekken we vanuit Besancon voor een lange rit terug. Joris en ikzelf nemen plaats op de achterbank, en Lex en KW gaan voorin, voor de 9 uurtjes welke we nog voor de boeg hebben. 14 plaspauzes, wissels, vette happen en dutjes, welke we op de heenweg niet nodig hebben gehad, passeren de revue (FRANS!), en tegen de tijd dat we arriveren (wow, ook frans?) in Emmeloord, hebben we allen weer het hoogste woord.
Nog enkele steekwoorden, omdat ze niet vergeten mogen worden;
Biere, Korskenkorva, Besancon, Champagne, ‘a l’annee prochaine’, schultz, buffalo, blood-pin, Euromeeting.
Tot volgend jaar! Ik ben er zeker weer bij!!
YIT,
Ronald
